Zaproszenie do parafii Świętego Jakuba Apostoła i Świętej Barbary w Drozdowie.

Witam serdecznie w pięknym czasie kończącego się powoli lata :) w pierwszych wrześniowych dniach zapowiadających złotą, polską jesień :)))

W najbliższą niedzielę, 3 września, zapraszam na spotkania ze mną i z moją książką - "Zwiastunowi z Gór" - do parafii pod wezwaniem Świętego Jakuba Apostoła i Świętej Barbary w Drozdowie - miejscowości położonej na Podlasiu, w Diecezji Łomżyńskiej.

Jest to na pięknym terenie Łomżyńskiego Parku Krajobrazowego Doliny Narwi.

https://lpkdn.wrotapodlasia.pl/pl/369cedc0d27ac7a/drozdowo.html

http://www.ciekawepodlasie.pl/opis/285,Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82+par.+p.w.+%C5%9Bw.+Jakuba.htm

https://drozdowo.pl/drozdowo.html

Pod koniec każdej Eucharystii będę dzielić się świadectwem dotyczącym osobistych spotkań ze Świętym Janem Pawłem II, które miały miejsce podczas Pierwszej Oazy III-go stopnia w Rzymie i w Castel Gandolfo w sierpniu 1979 roku, zaledwie w dziesięć miesięcy po objęciu Stolicy Piotrowej przez ówczesnego księdza kardynała Karola Wojtyłę.

Postaram się przybliżyć tamten cudowny czas. Opowiem krótko o wartościach, jakie czerpaliśmy z bezpośredniego kontaktu z Ojcem Świętym Janem Pawłem II i z każdego słowa wypowiadanego wtedy do nas, o tych wyjątkowych spotkaniach, które stały się tak moim udziałem jak i wszystkich uczestników tych najpiękniejszych, niewiarygodnie przepełnionych dobrem i pięknem Rekolekcji Oazowych.

Po każdej Mszy Świętej zapraszam do stołu z książkami :) Z przyjemnością porozmawiam 

z osobami zainteresowanymi moim świadectwem. Będę także, jeśli takie będzie życzenie czytelników, podpisywać książki, wpisywać dedykacje. 

Szczegółowe informacje podaję na załączonym plakacie.

Wszystkich serdecznie pozdrawiam :)))                                      Joasia Jurkiewicz

Ojciec Święty Jan Paweł II - Łomża, 4 czerwca 1991 - homilia, fragmenty

"Ziarnem jest Słowo Boże, a siewcą jest Chrystus." (Łk 8,11)

Drodzy Bracia i Siostry - dzięki składam Trójcy Przenajświętszej za pośrednictwem Matki Chrystusa czczonej w Łomżyńskim Kościele Katedralnym za to, że dane mi jest dzisiaj być tutaj, w Łomży. W tej wielkiej społeczności Ludu Bożego, w której przeważają rolnicy uprawiający ziemię.

Słyszymy Chrystusową przypowieść o siewcy i o ziarnie padającym na pole uprawiane przez człowieka.

(...) Warsztatem pracy jest ziemia, którą człowiek uprawia, a uprawiając pozwala się objawić tej ziemi w jej urodzaju, w jej naturalnej płodności. Staje się więc ta ziemia - warsztat pracy rolnika - ziemia, która rodzi i karmi, jakimś podobieństwem matki. Matka - Ziemia. 

O żadnym innym warsztacie pracy niepodobna się tak wyrazić.

A człowiek, który tę ziemię uprawia, czuje się bezpośrednim adresatem i mandatariuszem tych najstarszych słów samego Stwórcy wypowiedzianych do Prarodziców: "Czyńcie sobie Ziemię poddaną." (Rdz 1, 28)

(...) Tak jak poprzez dzieje tej ziemi idzie praca ludzi-siewców i oraczy, tak przez dzieje człowieka - ludzi zamieszkujących całą Ziemię - idzie praca Słowa Bożego i jego Siewcy. Siewcą jest Chrystus. Już przed nim wielu było siewców Bożej Prawdy. 

Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał Bóg przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił przez Syna. (Hbr 1, 1)

On sam - Syn Przedwieczny - jest Słowem współistotnym Ojcu.

Ewangelia Nowego i Wiecznego Przymierza jest słowem tego Słowa. 

Ziemia w ciągu dwu tysięcy lat została już szeroko obsiana tym Słowem.

A nade wszystko sam Chrystus jako Słowo użyźnił tę ziemię ludzkich dziejów odkupieniem przez Krew Swego Krzyża. 

I w Słowie Krzyża trwa Jego siew dając początek nowemu Niebu i Ziemi nowej.

(...) Niech każdy z nas zapyta siebie - jaką jestem glebą? Co dzieje się z ziarnem Bożej Prawdy w moim życiu?

(...) Czy podstawowe zasady moralności nie zostały wyrwane z naszej gleby przez Złego, który pod różnymi ukrywa się postaciami? Czy nie zostały wydziobane przez rozkrzyczane, drapieżne ptactwo wielorakiej propagandy, publikacji, widowisk, programów, które igrają 

z naszą ludzką słabością?

(...) Siewca z Ewangelii jest zarazem Pasterzem. Jest Dobrym Pasterzem.(...)

Chrystus-Dobry Pasterz staje pomiędzy mężczyzną a kobietą w tym wielkim Sakramencie, przez który stają się oni mężem i żoną, a z kolei rodzicami swych dzieci - ojcem i matką.

Ten, który uczy - nie cudzołóż - jest Dobrym Pasterzem, Pasterzem ludzkiej miłości, którą chce uczynić piękną, trwałą, wierną, nierozerwalną. (...) 

To On - Dobry Pasterz - staje się w Sakramencie Najwyższym Poręczycielem tych waszych ślubów. Sakrament jest źródłem moralnej mocy dla człowieka, dla mężczyzny i kobiety, aby sprostali tym ślubom. Aby przezwyciężyli słabości i pokusy. Aby nie dali się uwieść żadnej modzie. Trzeba tylko wytrwale współpracować z łaską Sakramentu małżeństwa.

Trzeba tę łaskę stale odnawiać!

Oby całe nasze społeczeństwo uwolniło się od tego złudzenia wolności - wolnej miłości, którą usiłuje się przesłonić rzeczywistość cudzołóstwa i rozwiązłości. Zbyt dużo kosztuje ta ułuda. Zbyt wiele dzieci, które muszą tracić zaufanie do rodziców. A tak obsuwa się ten nieodzowny grunt, na którym sami mają budować swą przyszłość i przyszłość społeczeństwa.

I niszczeje owa zdrowa tkanka obcowań i układów międzyludzkich.

Dobry Pasterzu! Co mamy czynić, aby ten proces narastający poprzez całe lata zatrzymał się 

i odwrócił? Co mamy czynić, aby słowo Bożego przykazania i głos chrześcijańskiego sumienia nie był dalej zagłuszany, wyrywany, wydziobywany przez drapieżne ptaki? 

Co mamy czynić, aby ten głos trafiał na glebę podatną?

Co mamy czynić?! Matko z Kany Galilejskiej - Ty, którą dziś wypada nam ukoronować 

w Twoim Wizerunku z Łomżyńskiej Katedry - Ty powiedziałaś: 

"Cokolwiek wam rzecze On, mój Syn, Siewca i Pasterz, to czyńcie."(J 2, 5)

Matko Chrystusowa! Matko nasza! Matko nasza! Niestrudzenie powtarzaj nam Twe słowa 

z Kany - "To czyńcie!" Tak. On jeden ma słowa życia wiecznego!

(...) Sercem ogarniam wierny lud kurpiowski bogaty w tradycję ojczystą i w rodzimą kulturę!

(...) A na końcu zwracam się do Ciebie, Matko Boża z Katedry Łomżyńskiej dzisiaj ukoronowana - bądź Matka Pięknej Miłości dla nas wszystkich, dla małżonków i dla młodzieży. (...)  Ty nam kształtuj serca, abyśmy wiedzieli, jaka miłość jest prawdziwa i jak ją odróżniać od miłości pozornych. Ażebyśmy w młodości czy w małżeństwie nie ulegali fałszywym prorokom, których nie brak... nie brak na całym świecie, więc trudno się dziwić, że są i w Polsce.

(...) Matko Boża Łomżyńska! Matko z Łomżyńskiej Katedry - ja dzisiaj włożyłem na Twoje skronie tę złotą koronę, ukoronowałem Cię koroną Pięknej Miłości i ja tę całą sprawę dobrej, czystej, szlachetnej, prawdziwej miłości Polaków oddaję Tobie, a Ty czuwaj nad nimi.

Czuwaj po macierzyńsku nawet, kiedy Ci się wymykają - ścigaj ich, prowadź na właściwe drogi, ucz gdzie jest prawda, żeby wszyscy fałszywi prorocy, których nie brak, z Tobą nie poradzili! Nie poradzili Szwedzi - nie poradzą inni!