Witam serdecznie wszystkich Czytelników.
Nadszedł czas chłodnych, krótkich, wietrznych dni - szybko minęła złota polska jesień mieniąca się cudnymi odcieniami złocistych, rdzawych i czerwonych liści, kipiąca obfitością soczystych, smakowitych owoców i warzyw. Nie widać już na drzewach czerwonych jarzębinowych korali, opustoszały sady, ogrody... W skrzynkach i koszach, na stołach i parapetach pachną rumiane, jędrne, soczyste jabłka, złociste słodkie gruszki, zielone cukinie, fioletowe bakłażany... Słoje mienią się pięknymi, smakowitymi barwami wypełnione po brzegi aromatycznymi konfiturami i dżemami ze śliwek, wiśni, truskawek, z aronii i czarnej porzeczki, a także z różnymi ukiszonymi pysznymi warzywami. W innych słojach bursztynowo, złociście przebłyskuje bogactwo słodkiego daru pracowitych pszczół - gęste, pachnące słońcem, kwietnym pyłem i woskiem miody - jasne, o słomkowym zabarwieniu lipowe i mniszkowe, ciemniejsze z lekkim odcieniem czerwieni leśne, borówkowe, wrzosowe i te w przeróżnych tonacjach brązu od jaśniejszego aż do mocno ciemnego bursztynu - gryczane i spadziowe. Za oknem ciemno i często ponuro - nawet jeśli dzień jest słoneczny, jaśniejący błękitem nieba, to bardzo krótko, zanim się człowiek obejrzy zapada zmierzch, we wszystkie zakamarki wnika szarość, wilgotne podmuchy wiatru... Melancholia... Wspominanie...
Jest czas Adwentu - kolejny raz przeżywamy tygodnie oczekiwania, nadziei... Ponad dwa tysiące lat temu w Betlejem - w miasteczku nazwanym Domem Chleba narodziło się Dzieciątko Jezus. Zbawiciel przyszedł na świat jako Miłość największa, w ciele człowieka, obierając sobie młodą Dziewczynę, Maryję za Matkę. Jeszcze tylko kilka dni pozostało na przygotowanie serca, duszy do świętowania - czas wyciszenia, czekania, zawierzenia...
Czas ucieka - Wieczność czeka! Adwent stał się w tym roku 2020 wyjątkowy dla wszystkich ludzi ze względu na rozprzestrzeniającą się na świecie epidemię, zaś dla mnie... dla naszej, jakże niewielkiej już na tej Ziemi grupy oazowiczów rzymskich to czas kolejnego rozstania - 5 grudnia nad ranem, po długiej, sześcioletniej chorobie, przeżywszy na Ziemi 63 lata, w 38 roku kapłaństwa odszedł do Domu Ojca franciszkanin Józef Czysz OFMConv. - nasz cudowny Przyjaciel z Pierwszej Oazy Rzymskiej, który przez cały czas Rekolekcji Oazowych III-go stopnia odbywających się w sierpniu 1979 roku w Rzymie i w Castel Gandolfo oraz w Asyżu, w Capranica, na Mentorelli i Monte Cassino, będąc polskim studentem franciszkańskim we Włoszech, bezinteresownie pomagał nam jako przewodnik i opiekun z radosnym entuzjazmem ofiarowując swój czas i osobiste zaangażowanie całej grupie oazowiczów liczącej ponad sto dwadzieścia osób.
"Odchodzimy" - Eligiusz Dymowski OFM
Odchodzimy
jeden po drugim
na tamtą stronę.
Nad brzegiem morza
w żałobnym tańcu
nimfy wykrzykują rozpaczliwie:
Miserere nobis, miserere...
O błogosławiona chwilo
w blasku wschodzącego Słońca.
Po ponad trzydziestu latach, które minęły od sierpnia 1979 roku, kiedy udało mi się z pomocą Bożą i umiłowanego Jana Pawła II napisać moje wspomnienia "Zwiastunowi z Gór", gdy zaczęliśmy się odnajdywać i spotykać w czasie letnim na zlotach Pierwszej Oazy Rzymskiej, wcześniej, zanim książka została wydana przez Tyniec Wydawnictwo Benedyktynów, jeszcze w trakcie pisania wspomnień odnalazłam Józka w 2012 roku - wówczas pracował we wspólnocie Ojców Franciszkanów Konwentualnych w Elblągu. Od tego czasu byliśmy w stałym kontakcie. Ze względu na coraz poważniejsze problemy ze zdrowiem Józek nie mógł przyjechać w lipcu 2015 roku na Pierwszy Zlot Oazy Rzymskiej do Częstochowy ani na żadne nasze kolejne spotkanie. Z radością kontaktował się rozmawiając przez telefon i bardzo żałował, że nie może być z nami - wspierał modlitwą wszystkie inicjatywy, z ogromnym wzruszeniem słuchał relacji o naszych spotkaniach.
Szczęśliwy, że choć na fotografiach może zobaczyć odnalezionych oazowiczów, przyjmował przesyłane zdjęcia i przepiękny Album "Z wdzięczności za Zwiastuna z Gór" opracowany z wielką pieczołowitością przez naszego wspaniałego oazowicza z Bydgoszczy, Jurka Koreckiego, który wyprzedził Józefa prawie o dwa lata w drodze do Wieczności i odszedł do Domu Ojca w wieku 75 lat, 18 lutego 2019 roku.
Także w tym roku, kilka tygodni temu, 27 września w Rzymie przeżywszy 87 lat przekroczył próg Wieczności Ojciec Kazimierz Przydatek SJ - nasz cudownej dobroci i wielkiej cierpliwości dla tej trochę szalonej, radośnie zakręconej polskiej młodzieży opiekun i przewodnik podczas Rekolekcji Oazowych w Rzymie. https://jezuici.pl/2020/09/zmarl-w-rzymie-o-kazimierz-przydatek-sj/
Czas Adwentu, tęsknoty... kolejne rozstanie - oczekujemy przyjścia Zbawiciela i spotkania... Wierzymy mocno, że na krótko rozstajemy się... bo przecież to zaledwie mgnienie w oczach Wszechmocnego Miłującego Boga w Wieczności do której zmierzamy...
Tryptyk Rzymski - Jan Paweł II (fragment) Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz -
To co było kształtne w bezkształtne.
To co było żywe - oto teraz martwe(...)
NON OMNIS MORIAR -
To, co we mnie niezniszczalne,
teraz staje twarzą w twarz z Tym, Który Jest!
W ostatnich miesiącach cierpienie Józefa pogłębiało się coraz bardziej. Darem dla mnie była
Od ponad siedmiu lat pielgrzymuję po parafiach w całej Polsce (za mną 249 parafii, szkół, bibliotek, domów kultury) z moją książką "Zwiastunowi z Gór" - ze świadectwem o wartościach wynikających z osobistych spotkań z Ojcem Świętym Janem Pawłem II podczas Pierwszej Oazy Rzymskiej w sierpniu 1979 roku, o przyjmowaniu do serca i kierowaniu się nauczaniem naszego umiłowanego Papieża, o tym jak bardzo ważne dla naszego życia jest każde słowo Świętego Jana Pawła II, który wskazywał nam jako drogę Ewangelię Chrystusa. W tym pielgrzymowaniu modlitwą i słowem przez te wszystkie lata bardzo wspomagał mnie Józek. Z ogromną wdzięcznością przyjmował ode mnie wieści o pamięci modlitewnej - gdy mówiłam lub pisałam w sms-ach lub na whatsapp, że moi Czytelnicy modlą się dla niego i że Księża odprawiają w jego intencji Msze Święte. W imieniu Józefa przekazywałam podziękowania wszystkim za każde westchnienie, każdą Eucharystię. Zapewniał o pamięci - mimo, że nie znał ich osobiście, starałam się wysyłać zdjęcia, opowiadałam o miejscach i osobach i Józek łączył się w modlitwie, starał się w swoim pokoju odprawiać Msze Święte w tym samym czasie, gdy w różnych parafiach Księża modlili się w jego intencji podczas Eucharystii. Często mówił do mnie, że tego dnia, kiedy do Pana Boga dociera taka gorąca fala prośby o niego, samopoczucie wyraźnie się poprawiało, mniej cierpiał, miał więcej siły - to były dobre dni. Prawie zawsze, gdy pytałam o samopoczucie, odpowiadał, nawet w bardzo trudnym czasie, że mu ciężko, ale nie jest najgorzej...
Teraz więc pozwalam sobie raz jeszcze z głębi serca podziękować w imieniu Józefa (zawsze prosił, abym przekazywała jego zapewnienie o wdzięcznej pamięci) wszystkim wspaniałym Księżom i Czytelnikom, naszym kochanym Oazowiczom Rzymskim, każdej osobie pamiętającej o nim, za każdą Mszę Świętą, każde westchnienie - dziękuję wszystkim, którzy odpowiadali na moją prośbę o modlitwę dla Józka... Myślę, że on tam, po drugiej stronie życia, gdy cierpienie zmieniło się w radość, tym bardziej pamięta o wszystkich wdzięcznym sercem. I znów proszę - módlmy się w intencji O.Józefa o szczęście wieczne dla niego.
9 grudnia, w dniu, kiedy Józek wrócił do swojego rodzinnego Lęborka, już po uroczystej Mszy Świętej odprawionej w intencji jego zbawienia, ostatni raz napisałam do niego na whatsapp także z myślą, że może przeczyta ktoś z jego Rodziny: "Wiem, że Ty już nie odbierzesz, Józku... Ale posyłam Tobie tego Anioła całym sercem... Tak wiele dobra i piękna otrzymałam od Ciebie, Przyjacielu... Nie zaprzestanę czuwania, modlitwy i... rozmów z Tobą, bo jest cudem spotkanie Ciebie... i ta Przyjaźń niezwykła, która mimo odległości, wielu lat niewidzenia się, przetrwała czterdzieści jeden lat. Dziękuję Panu Bogu i Janowi Pawłowi Świętemu umiłowanemu za ten niezwykły Dar... za te ostatnie lata, gdy mimo Twojego cierpienia nasza Przyjaźń okazała się żywa, prawdziwa... Za każde spotkanie, słowo, za Twoje ciepło. Dziękuję za Twoje modlitwy, Józku, za wsparcie... Za to, że mogłam modlić się dla Ciebie i wspierać z całych sił w tak trudnym, a jednocześnie niezwykłym, pięknym dla Ciebie czasie. Niech przytuli Ciebie do Serca Miłosierny Jezus, a Maryja Matka razem z Twoją ukochaną Mamusią, Anną, otuli Ciebie cieplutko. I Jan Paweł umiłowany, który przecież znał Ciebie tu, na Ziemi, z pewnością tam, w Domu Ojca zaopiekuje się Tobą. Józek, Przyjacielu... do zobaczenia... czuwam, ogarniam Ciebie westchnieniem."
Pojawił się jeszcze jeden zakonnik, studiujący wówczas w Rzymie franciszkanin pochodzący z Lęborka, Józef Czysz. Właśnie wybierał się na urlop do Polski, gdy zaginęła jego torba z rzeczami i paszportem. Oczekując na wyjaśnienie sprawy i wyrobienie nowego dokumentu dowiedział się, że zgodnie z życzeniem Ojca Świętego, rozpoczynają się w Rzymie Rekolekcje Oazowe i postanowił przyłączyć się do nas, służąc swoimi wiadomościami, znajomością miasta, zabytków. Zaproponował swój udział w oprowadzaniu grup młodzieży po najciekawszych miejscach. W ten sposób pozyskaliśmy następnego przyjaciela.(...)
(...) Jan Paweł II podpisywał fotografie, które podaliśmy z prośbą o autograf (...) Gdy śpiewaliśmy następną piosenkę, franciszkanin, Józef Czysz pomagający Ojcu Świętemu w podawaniu i układaniu już podpisanych egzemplarzy, zawołał - mazak, tam ktoś miał czarny mazak! - i wtedy podałam swój mazak... Nie myślałam o tym, czy mazak do mnie wróci, podałam i byłam szczęśliwa, że moim pisakiem posługuje się Jan Paweł II. Po jakimś czasie, chyba pod koniec naszego Pogodnego Wieczoru z Ojcem Świętym, mazak oddał mi zakonnik Józef i zachowałam tę pamiątkę do dzisiaj...(...) Mazak stał się dla mnie relikwią.(...)
(...) Z pieśnią tą (Pieśnią Słoneczną Świętego Franciszka z Asyżu) zapoznałam się dzięki małej książeczce, przewodnikowi po Asyżu wydanemu w języku polskim, który dostałam w upominku od studiującego wówczas w Rzymie franciszkanina, Józefa Czysza. (...) Chcę podziękować ojcu Józefowi za jego wielką życzliwość dla wszystkich oazowiczów, mnóstwo pomocy w oprowadzaniu nas w różnych ważnych, ciekawych miejscach i wspaniałe poczucie humoru.
Józef Czysz urodził się 19 marca 1957 roku w Lęborku jako syn Anny i Edmunda, brat Marii, Janiny, Tadeusza i Edmunda w parafii Ojców Franciszkanów Konwentualnych. Bardzo blisko jego domu
