Ojciec Święty Jan Paweł II - Lubaczów, 3 czerwca 1991, homilia - fragmenty
(...) "Tyś jest otuchą naszego narodu" - tak śpiewaliśmy dzisiaj.
Słowa te idą w parze z modlitwą wypowiadaną przez tyle pokoleń w ojczystym języku - "Zdrowaś Maryjo, łaski pełna - Pan z Tobą - błogosławionaś Ty między niewiastami", Bogarodzico.
(...) W Kanie Galilejskiej Matka Chrystusa mówi do sług weselnych - "Zróbcie wszystko cokolwiek On wam powie." Wielką potrzebą naszych czasów jest przypominanie tego, co mówi Bóg - tego, czego uczy Chrystus. Zróbcie wszystko cokolwiek On, Chrystus, wam powie.
(...) W naszym ludzkim życiu nieodzowny jest wymiar świętości. Jest on nieodzowny dla człowieka, ażeby bardziej był - ażeby pełniej realizował swe człowieczeństwo.
I nieodzowny jest dla narodów i społeczeństw.
Wiara i szukanie świętości jest sprawą prywatną tylko w tym sensie, że nikt nie zastąpi człowieka w jego osobistym spotkaniu z Bogiem, że nie da się szukać i znajdować Boga inaczej niż w prawdziwej wewnętrznej wolności.
Ale Bóg nam powiada - :Bądźcie świętymi ponieważ Ja sam Jestem Święty." On chce swoją Świętością ogarnąć nie tylko poszczególnego człowieka, ale również całe rodziny i inne ludzkie wspólnoty. Również całe narody i społeczeństwa.
.jpg)
(...) Nie pozwólmy sobie wyrwać tych korzeni, jakie Boża Mądrość zapuściła w naszych dziejach i w naszych duszach.
Nie pozwólmy zagubić dziedzictwa, na którym spoczął znak wiecznego Zbawienia.
(...) Bogu dziękujcie - Ducha nie gaście! Ale - drodzy Bracia i Siostry - jakżeż stąd nie ogarnąć szczególną miłością, nie przyjąć szczególną otwartością serca tych wszystkich, którzy przybyli stamtąd - spoza granicy politycznej - wszystkich naszych Braci i Siostry obu obrządków. (...) Więc tych Braci naszych i Siostry szczególnie tutaj serdecznie witamy - jeśli tak można powiedzieć - przygarniamy do tej naszej Kościelnej Wspólnoty prastarej,
a równocześnie na nowo ukształtowanej.
(...) Niech wam Bóg błogosławi w tej całej pracy w prastarej Pańskiej winnicy, która się odnawia i którą trzeba na nowo uprawiać. My będziemy z wami i jesteśmy z wami - tu, po tej stronie - bo Królestwo Boże przechodzi przez wszystkie granice, jest uniwersalne.
(...) Z pewnością przy tym wielkim dziele Bożym - tak jak i przy tym małym, w Kanie Galilejskiej, gdzie wina zabrakło - jest też obecna Pani Łaskawa, Matka Boga Łaskawa z Katedry Lwowskiej. Ty, Matko z tylu sanktuariów na prastarych Ziemiach Ruskich i głęboko w Rosji - wśród tych swoich Ikon jesteś obecna i czuwasz, nie pozwalasz, żeby zginęły i odradzasz i torujesz po macierzyńsku drogi Twojemu Synowi powtarzając wciąż - co On wam każe, to czyńcie.
(...) Chwała tej przedwiecznej Bożej Mądrości, która jest równocześnie Opatrznością obejmującą wszystko od krańca do krańca. Tu, na tym krańcu, dokonały się dzieła i objawiły się znaki tej Bożej Opatrzności.
Niech będzie chwała Tobie, Ojcze, Synu i Duchu Święty! Niech tę naszą chwałę wyrazi najpełniej Ta, która się stała Przybytkiem Bożej Mądrości - nasza Pani i Matka Łaskawa, Łaskawa dla nas.
2 czerwca 1979, homilia - fragment
Kościół przyniósł Polsce Chrystusa - to znaczy klucz do rozumienia tej wielkiej i podstawowej rzeczywistości, jaką jest człowiek. Człowieka bowiem nie można do końca zrozumieć bez Chrystusa. A raczej - człowiek nie może siebie sam do końca zrozumieć bez Chrystusa. Nie może zrozumieć, ani kim jest, ani jaka jest jego właściwa godność, ani jakie jest jego powołanie i ostateczne przeznaczenie. Nie może tego wszystkiego zrozumieć bez Chrystusa! I dlatego Chrystusa nie można wyłączyć z dziejów człowieka w jakimkolwiek miejscu Ziemi. Nie można też bez Chrystusa zrozumieć dziejów Polski - przede wszystkim jako dziejów ludzi, którzy przeszli i przechodzą przez tę ziemię. Dzieje ludzi! Dzieje narodu są przede wszystkim dziejami ludzi. A dzieje każdego człowieka toczą się w Jezusie Chrystusie. W Nim stają się dziejami Zbawienia.
(...) Wszystko, co Polskę stanowi! To wszystko w rękach Bogarodzicy - pod Krzyżem na Kalwarii i w Wieczerniku Zielonych Świąt.
(...) To wszystko w tej Eucharystii ogarniam myślą i sercem i włączam w tę jedną, jedyną, Najświętszą Ofiarę Chrystusa na Placu Zwycięstwa.
I wołam - ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja, Jan Paweł II papież - wołam z całej głębi tego tysiąclecia! Wołam w przeddzień Święta Zesłania! Wołam wraz z wami wszystkimi!
NIECH ZSTĄPI DUCH TWÓJ!
NIECH ZSTĄPI DUCH TWÓJ!
I ODNOWI OBLICZE ZIEMI! TEJ ZIEMI! AMEN!
