Chrystus zmartwychwstał! Prawdziwie zmartwychwstał, Alleluja!

Z Ewangelii Świętego Mateusza  28 (1 – 8)

Po upływie szabatu, o świcie pierwszego dnia tygodnia, przyszła Maria Magdalena i druga Maria obejrzeć grób. A oto powstało wielkie trzęsienie ziemi. Albowiem Anioł Pański zstąpił z nieba, podszedł, odsunął kamień i usiadł na nim. Postać jego jaśniała jak błyskawica, a szaty jego były białe jak śnieg. Ze strachu przed nim zadrżeli strażnicy i stali się jakby umarli. Anioł zaś przemówił do niewiast: „Wy się nie bójcie, gdyż wiem, że szukacie Jezusa Ukrzyżowanego. Nie ma Go tu, bo zmartwychwstał jak powiedział. Chodźcie, zobaczcie miejsce, gdzie leżał. A idźcie szybko i powiedzcie Jego uczniom: Powstał z martwych i oto udaje się przed wami do Galilei. Tam Go ujrzycie. Oto, co wam powiedziałem.” Pośpiesznie więc oddaliły się od grobu, z bojaźnią i wielką radością i pobiegły oznajmić to Jego uczniom.

Karol Wojtyła – „Wigilia Wielkanocna 1966” – fragmenty

(….)

Ciało ludzkie w historii umiera częściej niż drzewo, umiera wcześniej
Trwa człowiek poza progiem śmierci w katakumbach i kryptach.
Trwa człowiek, który odszedł, tych, co po nim przychodzą.
Trwa człowiek, który nadchodzi, w tych, co odeszli.
Trwa człowiek poza wszelkim odejściem i przyjściem

w sobie
i w Tobie.(…)

DRZEWO mówiło tak:
nie lękaj się, gdy umieram - nie lękaj się ze mną umrzeć,
nie lękaj się śmierci - bo patrz, odżywam: śmierć tylko dotknęła kory.
Nie lękaj się ze mną umrzeć i odżyć. Zasklepi się znak.
Dojrzeje w nim wszystko na nowo - 
i owoc nie opadnie ciężarem własnym.
DRZEWO odda owoce temu, kto je szczepił -
będziecie pożywać owoce wyrosłe ze Mnie, Zranionym Drzewie.(…)

Ożyje woda, ożyją drzewa, OŻYJE ZIEMIA, stanie się obrzędem - 
wprowadzi cię poza krąg umierania, jaki w niej samej tkwi.
Czyż konieczność ŻYCIA - jak mówi Ziemia i Woda każdej wiosny
- nie jest głębsza niż konieczność śmierci?
-tak mówią Ziemia i Woda, szemrząc do siebie wzajemnie.(…)

Jest taka Noc, gdy czuwając przy Twoim grobie, najbardziej
jesteśmy Kościołem -
jest to noc walki, jaką toczy w nas rozpacz z nadzieją:
ta walka wciąż się nakłada na wszystkie walki dziejów,
napełnia je wszystkie w głąb
(wszystkie one - gdy tracą swój sens? czy go wtedy właśnie zyskują?)
Tej Nocy obrzęd Ziemi dosięga swego początku.
Tysiąc lat jest jak jedna Noc: Noc czuwania przy Twoim grobie.

Julian Tuwim

„Przyjście”

Uciszcie się, uciszcie się, 
Połóżcie dłonie na sercach: 
Przez łąki kroczy jasny Zjaw, 
Jak cień po bladych kobiercach. 
Uciszcie się, uciszcie się, 
Zbliża się Pasterz z oddali, 
A w ręce ma błękitny krzyż, 
A na nim krople korali. 
Uciszcie się, uciszcie się, 
Padnijcie na kolana! 
Hosanna, mówcie, chwała Mu! 
Witajcie śpiewem Pana.