Nowy Rok 2022 - Niech Pan rozpromieni Oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską, niech zwróci ku tobie swoje Oblicze i niech cię obdarzy pokojem.

Karol Wojtyła - list do Wincentego Bałysa, 2 listopada 1939 - fragment

Jesteśmy z tych, co spozierają w przód, co czynią wyłom w wiekach i stają na idących promieniach. To jest ten sprzeciw serdeczny przeciw duchowi swoich czasów, walka najgorętsza, jaka stacza się w sercu ludzkim dotkniętym stopami Boga, może nawet ustami Boga z tym, co jest napiętnowane wokół znamieniem złotego cielca i jakiejś szaleńczej ewolucji, jakiegoś rozpędu szatańskiego ku przepaści.(...) 

Naród trzeba podnosić i przeanielać, trza go zbożyć i spolszczyć.

To jest zadanie sztuki naszej wielkiej...

Ojciec Święty Jan Paweł II - 22 października 1978, Watykan, Plac Świętego Piotra - inauguracja pontyfikatu, homilia - fragment

Spraw Chryste, bym mógł stać się i pozostać sługą Twojej słodkiej władzy, sługą Twojej władzy, która nie przemija. Spraw, abym mógł być sługą Twoich sług.

Bracia i siostry, nie bójcie się przygarnąć Chrystusa i przyjąć Jego władzę. Pomóżcie Papieżowi i wszystkim tym, którzy pragną służyć Chrystusowi, służyć człowiekowi i całej ludzkości. Nie lękajcie się! Otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi!

Dla Jego zbawczej władzy otwórzcie granice państw, systemów ekonomicznych 

i politycznych, szerokie dziedziny kultury, cywilizacji, rozwoju! Nie lękajcie się!

Chrystus wie, co nosi w swoim wnętrzu człowiek! On jeden to wie!

Dzisiaj często człowiek nie wie, co kryje się w jego wnętrzu, w głębokości jego duszy, serca. Tak często niepewny sensu życia na tej Ziemi i ogarnięty zwątpieniem, które zamienia się w rozpacz. Pozwólcie więc, proszę was - błagam was z pokorą i zaufaniem - pozwólcie Chrystusowi mówić do człowieka! 

On jeden ma słowa życia - tak, życia wiecznego! 

Karol Wojtyła - "Matka" 1950 - fragmenty

(...) Najbliżej są słowa dziecka, na których ta cisza się wzbija

"mamo - mamo"(...)

To jest chyba modlitwa, mój Synu, to są dni proste,

które przebrały swą miarę i powoli zaczynają napływać

w źrenice moich oczu - i w krew,

która od nich się swego ciężaru wyzbywa.

To są dni proste, mój Synu - uniesione z tamtych uliczek,

na których stoi cisza odsłaniając dziecięcy twój głos (...)

Mój Synu - w tamtej mieścinie, gdzie ludzie znali nas razem,

mówiłeś do mnie "matko" - i nikt nie przejrzał w głąb

mijanych dnia każdego zdumiewających zdarzeń

- a życie twoje się zlało z życiem ludzi ubogich,

do których chciałeś należeć przez ciężką pracę rąk.

Lecz ja wiedziałam, że światło, które snuje się w owych zdarzeniach

jak włókno iskry głębokie pod korą dni

jest Tobą.

Nie było ono ze mnie -

a ileż więcej miałam Ciebie w tym blasku i w tym milczeniu,

niż miałam Ciebie z owocu ciała mojego i krwi.(...)

Synu mój trudny i wielki, Synu mój prosty,

przywykłeś we mnie na pewno do myśli wszystkich ludzi -

w cieniu tych myśli czekasz głębokiej chwili serca,

która się w każdym człowieku inaczej zaczyna

- a we mnie jest pełnia matki -

i pełnią tą nigdy się nie utrudzi.

Ty zaś taką chwilą objęty już nie zaznajesz zmian

i w taką wciągasz prostotę to wszystko, co we mnie zostało,

że jeśli matki w oczach swych dzieci błysk serca rozpoznają,

to ja w Twej Tajemnicy cała skupiona trwam.(...)

Pochłonie mnie nowy czas, który w oczach gasnących już lśni,

a będzie mieszkał z mym sercem -

i wszystko się wreszcie nasyci i myślom zostanie na powab.

A wówczas otworzę mą pieśń i pojmę z niej każdą głoskę,

otworzę wówczas mą pieśń skupiona nad całym Twym życiem,

do głębi przejęta Zdarzeniem ogromnie jasnym i prostym,

które się w każdym człowieku poczyna jawnie i skrycie

- a we mnie stało się ciałem i okazało się w pieśni

i doszło do wielu ludzi, w których znalazło swą przestrzeń.