"Czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy Pan wasz przybędzie..." - 2 kwietnia 2019 roku.

Karol Wojtyła
"A gdy przyszedł Dawid do ziemi, macierzy swojej..." - fragmenty

(...)

Tedy ci powiem, ziemio, rodzima dziedzino -

nie słuchaj, co ci mówią przechodnie, co ludzie -

ja ci rzekę rzecz moją, ja wiem ją skądinąd,

a ty, o Matko - ziemio, posłuchania udziel.

Poram się z pieśnią, Matko, ciągle mię obala

ten wicher, co od świata przychodzi, ten zalew,

co idzie, jak stu końmi rozpętana fala,

a ja falę mą pragnę nad te wynieść fale.

Tum się nauczył, Matko, odmiennej nauki,

stąd-em wysnuł tajnicę słowiańską, tum odkrył

tę prawdę, którą twoje wyszumiały buki,

tu melodią łaskawą Pan mej duszy dotknął.

I jam się też rozszumiał - buk między bukami -

tako mi święte stało pasterskie śpiewanie,

żem zamarzył - syn Piastów, izraelski Dawid,

by mi na czoło Pańskie zeszło pomazanie...

Widzisz, Matko - trza wielkie odrzwia gdzieś wyłamać,

a okute, a mocne trza rozłamać dźwirze

ku Jasności... Trza co dzień w dębinowych chramach

pragnąć i czuć, jak pieśń się nam na struny niże.

A chramy trza zbudować samemu - młodością,

duszą - wiesz, Matko - duszą świętą i anielską.

Z niej się buduje ten tęskniony Kościół,

z niej, co jet czysta, niewinna jak dziecko -

z niej... Matko moja, oto ci wyznam

budowę mą i tęsknot ci odkrywam wieko

i co się wali na mnie - ten słowiański nawał

i ból... Wiem już, Matko, wiem, ty mówisz - nie kończ...

Nie kończę, Matko moja, ino się przytulę

do wiosennych dni trocha, do wspomnień, do wspomnień,

do twych piersi matczynych... a czule, a czule,

iżeście znów są bliscy, bliziutcy, koło mnie... 

Czternaście lat temu, 2 kwietnia 2005 roku, odchodził do Domu Ojca Karol Wojtyła - niezwykły Dar, Znak naszych czasów - umiłowany Ojciec Święty Jan Paweł II, Zwiastun z Gór. 

Odszedłeś, a przecież wciąż jesteś z nami - w sercach, wspomnieniach, w każdym słowie, które nam pozostawiłeś. Jesteś, Ojcze Święty i nadal możemy Ciebie słuchać i z Tobą rozmawiać - opowiadać o radościach i smutkach, prosić o pomoc w trudnych, bolesnych sprawach, a Ty, ukochany Nauczycielu, Bracie, Przyjacielu, słuchasz, pokazujesz drogę, wciąż uczysz, jak podążać za Ewangelią Chrystusa, przytulasz , pocieszasz i wstawiasz się za nami.

"Zbudź się! Pan jest dobry! To jest właśnie to słowo, to tajemnicze słowo, to sakralne słowo, które musi usłyszeć człowiek wszystkich epok, które musi usłyszeć człowiek współczesny, ażeby ta wędrówka, jaką jest życie, nabrała dla niego sensu.(...) Pan jest dobry! Bóg jest dobry! (...) Jest dobry, ponieważ daje się nam.(...) Daje nam siebie w Sakramencie. Sakrament zrodził się z jego zbawczego, odkupieńczego czynu. Ten czyn był Ofiarą. Złożył za człowieka, za wszystkich i za każdego, siebie. W Ofierze dał swoje Ciało i swoją Krew. W ten sposób bowiem umiera się na Krzyżu, że się daje Ciało i Krew, aż do ostatniego słowa, aż do ostatniego tchnienia, aż do tego - "Wykonało się". I w ten sposób składa się Ofiarę, że umierając na Krzyżu zostawia się to Ciało i Krew jako Pokarm. Pokarm, żeby kiedyś znużony człowiek wędrujący po pustyni życia, jak ten prorok, jak Eliasz, mógł w krytycznej chwili usłyszeć słowo: "Obudź się! Pan jest dobry! Tutaj jest Pokarm i Napój. Czeka cię jeszcze droga!(...) Wstań! Pan jest dobry! Czeka cię daleka droga! Amen."

Fragment homilii wygłoszonej przez Jana Pawła II do uczestników Pierwszej Oazy Rzymskiej 

12 sierpnia 1979 roku w Ogrodach Castel Gandolfo.

    Eligiusz Dymowski OFM

"Tu es Petrus"

Jakże się w tobie rozrosła ta Miłość

drzewo modlitwy wiary i pokoju

Na skraju białej szaty

przysiadły anioły

by o cierpieniu

pieśń chwały wyśpiewać

O niech nastanie cisza

gdy moc błogosławieństw

składanych na kształt krzyża

spłynie na ziemię

deszczem uświęconym

Skało pokładanych nadziei

obnażonych dłoni 

"Czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy Pan wasz przybędzie"(Mt 24, 42) 

- te słowa przypominają mi ostateczne wezwanie, które nastąpi wówczas, kiedy Pan zechce. Pragnę za nim podążyć i pragnę, aby wszystko, co składa się na moje ziemskie życie, przygotowało mnie do tej chwili. Nie wiem, kiedy ona nastąpi, ale, tak jak wszystko, również i tę chwilę oddaję w ręce Matki mojego Mistrza: Totus Tuus. W tych samych rękach matczynych zostawiam wszystko i Wszystkich, z którymi związało mnie moje życie i moje powołanie. W tych rękach zostawiam nade wszystko Kościół, a także mój Naród i całą ludzkość. Wszystkim dziękuję. Wszystkich proszę o przebaczenie. Proszę także o modlitwę, aby Miłosierdzie Boże okazało się większe od mojej słabości i niegodności.(...)
Czasy, w których żyjemy, są niewymownie trudne i niespokojne.Trudna także i nabrzmiała właściwą dla tych czasów próbą - stała się droga Kościoła, zarówno Wiernych jak i Pasterzy. W niektórych krajach (jak n.p. w tym, o którym czytałem w czasie rekolekcji), Kościół znajduje się w okresie takiego prześladowania, które w niczym nie ustępuje pierwszym stuleciom, raczej je przewyższa co do stopnia bezwzględności i nienawiści. Sanguis Martyrum - semen Christianorum. A prócz tego - tylu ludzi ginie niewinnie, choćby i w tym kraju, w którym żyjemy...
Pragnę raz jeszcze całkowicie zdać się na wolę Pana. On sam zdecyduje, kiedy i jak mam zakończyć moje ziemskie życie i pasterzowanie. W życiu i śmierci Totus Tuus przez Niepokalaną. Przyjmując już teraz tę śmierć, ufam, że Chrystus da mi łaskę owego Ostatniego Przejścia czyli Paschy. Ufam też, że uczyni ją pożyteczną dla tej największej sprawy, której staram się służyć: dla zbawienia ludzi, dla ocalenia rodziny ludzkiej, a w niej wszystkich narodów i ludów (wśród nich serce w szczególny sposób zwraca się do mojej ziemskiej Ojczyzny), dla osób, które szczególnie mi powierzył - dla sprawy Kościoła, dla chwały Boga samego.
Niczego więcej nie pragną dopisać do tego, co napisałem przed rokiem - tylko wyrazić ową gotowość i ufność zarazem, do jakiej niniejsze rekolekcje ponownie mnie usposobiły."
                                                                                                                            Jan Paweł ppII
Fragmenty Testamentu Ojca Świętego Jana Pawła II