"Miłuję Ciebie, Panie, mocy moja..." (Ps 18) - Zaproszenie do parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Białej Podlaskiej.

Eligiusz Dymowski OFM - "Odchodzimy"

Odchodzimy

jeden po drugim

na tamtą stronę.

Nad brzegiem morza

w żałobnym tańcu

nimfy wykrzykują rozpaczliwie:

Miserere nobis, miserere...

O błogosławiona chwilo

w blasku wschodzącego Słońca.

Witam serdecznie i z wielką radością zapraszam w najbliższą niedzielę, 3 listopada - tuż po Uroczystości Wszystkich Świętych i Dniu Zadusznym - na spotkania ze mną i z moją książką-świadectwem, "Zwiastunowi z Gór", do kościoła pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Białej Podlaskiej. 

Pierwszy raz w życiu będę w tym pięknym mieście i bardzo się cieszę :)

http://www.wniebowziecianmp.biala.sacro.pl/index.php?s=364

https://um.bialapodlaska.pl/ps/23

W siedemdziesiąt osiem lat upływających od czasu Mszy Świętej Prymicyjnej młodego księdza Karola Wojtyły, którą odprawił w Krypcie Świętego Leonarda w Katedrze Wawelskiej, podzielę się pod koniec każdej Eucharystii krótkim świadectwem dotyczącym osobistych spotkań z Ojcem Świętym Janem Pawłem II, które miały miejsce w sierpniu 1979 roku w Stolicy Piotrowej i w Castel Gandolfo podczas Pierwszej Oazy Rzymskiej III-go stopnia przeżywanej na zaproszenie i przy czynnym udziale naszego umiłowanego Papieża nazywanego przez polskich oazowiczów Zwiastunem z Gór. 

Postaram się przybliżyć tamten cudowny czas, opowiem o wartościach, jakie czerpaliśmy

z kontaktu z Janem Pawłem Wielkim - jak ważne jest także obecnie, w czasie trudnym dla nas i naszej Ojczyzny, każde słowo naszego Ojca Świętego.    

Po Mszach Świętych zapraszam na chwilę rozmowy do stołu z książkami :) będę wpisywać dedykacje i chętnie odpowiem na pytania. Szczegółowe informacje podaję na afiszu. 

Wszystkich gorąco pozdrawiam - do zobaczenia :)))                              Joasia Jurkiewicz 

Ojciec Święty Jan Paweł II - "Dar i Tajemnica" 

w pięćdziesiątą rocznicę święceń kapłańskich - Msza Święta Prymicyjna

W związku z tym, że święcenia kapłańskie otrzymałem w Uroczystość Wszystkich Świętych, wypadło mi odprawić Mszę Świętą prymicyjną w Dzień Zaduszny, 2 listopada 1946 roku.

W tym dniu każdy kapłan może odprawić trzy Msze Święte i dlatego też moje Prymicje miały charakter troisty.

Odprawiłem te trzy Msze Święte w Krypcie Świętego Leonarda, która stanowi część wcześniejszej, tak zwanej Hermanowskiej Katedry Biskupiej w Krakowie na Wawelu.

Obecnie Krypta Świętego Leonarda należy do całości grobów królewskich.

Wybierając tę kryptę na miejsce pierwszych Mszy Świętych chciałem dać wyraz szczególnej więzi duchowej z wszystkimi, którzy w tej Katedrze spoczywają.

Katedra Wawelska jest niezwykłym fenomenem. Jest bowiem, tak jak żadna inna świątynia 

w Polsce, nasycona treścią historyczną, a zarazem teologiczną. Spoczywają w niej królowie polscy poczynając od Władysława Łokietka. W tej świątyni byli oni koronowani i tu składano później ich doczesne szczątki.

Ten, kto nawiedza Katedrę Wawelską, musi stanąć twarzą w twarz wobec historii Narodu.

Odprawiając Prymicyjną Mszę Świętą w Krypcie Świętego Leonarda pragnąłem uwydatnić moją żywą więź duchową z historią Narodu, która na Wzgórzu Wawelskim znalazła swą szczególną kondensację. Ale nie tylko to. Jest w tym fakcie także głęboki moment teologiczny.

Świecenia kapłańskie, jak wspomniałem, przyjąłem w Uroczystość Wszystkich Świętych, kiedy Kościół daje wyraz liturgiczny prawdzie o Świętych Obcowaniu - Communio Sanctorum. Święci to ci, którzy przez wiarę mają udział w Tajemnicy Paschalnej Chrystusa 

i oczekują ostatecznego zmartwychwstania.

Ci ludzie, których sarkofagi znajdują się w Katedrze Wawelskiej, także czekają tam na zmartwychwstanie. Cała Katedra zdaje się powtarzać słowa Symbolu apostolskiego: "Wierzę w ciała zmartwychwstanie i żywot wieczny." A ludzie, którzy w niej spoczywają są wielkimi Królami-Duchami, którzy prowadzą Naród poprzez stulecia.

Są to nie tylko koronowani władcy i ich małżonki, czy też biskupi i kardynałowie. Są to także wieszczowie, wielcy mistrzowie słowa, którzy tak ogromne znaczenie posiadali dla mojej chrześcijańskiej i patriotycznej formacji.

W tych Wawelskich Prymicjach uczestniczyło niewiele osób. Pamiętam, że była obecna moja chrzestna matka - starsza siostra mojej rodzonej Matki - Maria Wiadrowska.

Pamiętam też, że do Mszy Świętej służył mi Mieczysław Maliński. Był on znakiem łączności ze środowiskiem Jana Tyranowskiego, który wtedy już był ciężko chory.

Jako kapłan, a później jako biskup zawsze nawiedzałem Kryptę Świętego Leonarda z wielkim wzruszeniem. Bardzo bym pragnął tam odprawić Mszę Świętą na Pięćdziesięciolecie moich święceń kapłańskich!

Karol Wojtyła - "Wigilia Wielkanocna 1966" - fragmenty

(...)

Ciało ludzkie w historii umiera częściej niż drzewo, umiera wcześniej.

Trwa człowiek poza progiem śmierci w katakumbach i kryptach.

Trwa człowiek, który odszedł w tych, co po nim przychodzą.

Trwa człowiek, który nadchodzi w tych, co odeszli.

Trwa człowiek poza wszelkim odejściem i przyjściem

w sobie

i w Tobie.

Historia ludzi takich jak ja szuka Ciała, które Ty im dasz.

Każdy w historii traci swe ciało i każdy odchodzi ku Tobie.

W chwili odejścia każdy jest większy niż dzieje, których

cząstkę stanowi (fragment jakiegoś stulecia

lub dwóch stuleci fragmenty scalone w jedno życie.)

(...) 

DRZEWO mówiło tak:

nie lękaj się, gdy umieram - nie lękaj się ze mną umrzeć,

nie lękaj się śmierci - bo patrz, odżywam: śmierć tylko dotknęła kory.

Nie lękaj się ze mną umrzeć i odżyć. Zasklepi się znak.

Dojrzeje w nim wszystko na nowo -

i owoc nie opadnie ciężarem własnym.

DRZEWO odda owoce Temu, kto je szczepił - 

będziecie pożywać owoce wyrosłe na Mnie, Zranionym Drzewie.

(...)

Historia nie jest zmartwychwstaniem, jest stałą zgodą na śmierć -

daje tylko przejrzystość ciągowi ludzkich umierań.

Nie dosięga ona obrzędu, jakim stała się ziemia, nasza ziemia.

Stąd nasza miłość do niej. Miłość nie płynie ze śmierci, lecz wybiega poza nią.

Z miłości, która wybiega poza śmierć, obrzędem stała się ziemia.

Z miłości, która wybiega poza śmierć, nasza ziemia stała się obrzędem.

(...)

Człowiek przejdzie po obrzędzie życiem, przejdzie śmiercią,

pomyślisz, że zdepce...

Przejdzie człowiek, przejdą ludzie - przebiegną wołając "życie jest walką" - 

z walki wyłonią kształt ziemi nowej czy tylko nowej śmierci.

(...)

Jest taka Noc, gdy czuwając przy Twoim grobie, najbardziej jesteśmy Kościołem - 

jest to noc walki, jaką toczy w nas rozpacz z nadzieją:

ta walka wciąż się nakłada na wszystkie walki dziejów,

napełnia je wszystkie w głąb

(wszystkie one - czy tracą swój sens? czy go wtedy właśnie zyskują?)

Tej nocy obrzęd ziemi dosięga swego początku.

Tysiąc lat jest jak jedna Noc - Noc czuwania przy Twoim grobie.