"Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego" - Druga Niedziela Adwentu - Zaproszenie do parafii Świętego Rocha w Długosiodle.

(Mt 3, 1-12) W owym czasie pojawił się Jan Chrzciciel i głosił na Pustyni Judzkiej te słowa: "Nawracajcie się, bo bliskie jest Królestwo Niebieskie." Do niego to odnosi się słowo proroka Izajasza, gdy mówi: "Głos wołającego na pustyni - Przygotujcie drogę Panu, dla Niego prostujcie ścieżki!"

Sam zaś Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a jego pokarmem była szarańcza i miód leśny. Wówczas ciągnęły do niego Jerozolima oraz cała Judea i cała okolica nad Jordanem. 

Przyjmowano od niego chrzest w rzece Jordan wyznając swoje grzechy.

A gdy widział, że przychodziło do chrztu wielu spośród faryzeuszów i saduceuszów, mówił im: "Plemię żmijowe, kto wam pokazał, jak uciec przed nadchodzącym gniewem?

Wydajcie więc godny owoc nawrócenia, a nie myślcie, że możecie sobie mówić - Abrahama mamy za ojca - bo powiadam wam, że z tych kamieni może Bóg wzbudzić dzieci Abrahamowi. Już siekiera jest przyłożona do korzeni drzew. Każde więc drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, zostaje wycięte i wrzucone w ogień.

Ja chrzczę was wodą dla nawrócenia, lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie. 

Ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów.

On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem. Ma On wiejadło w ręku i oczyści swój omłot - pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym."

Witam serdecznie wszystkich moich Czytelników :) Minął listopad i kilka dni temu rozpoczął się Nowy Rok Liturgiczny - weszliśmy w czas Adwentu, czyli oczekiwania... Ponad dwa tysiące dwadzieścia pięć lat... Wciąż ludzkość wraca do pamiętnego oczekiwania na pierwsze przyjście Chrystusa - Mesjasza... Na pamiątkę tamtych dni błogosławionego stanu Maryi, gdy nosiła pod sercem Tego, który począł się z Ducha Świętego i któremu miała nadać imię Jezus, wciąż czekamy z nadzieją na Jego Przyjście, które nastąpi na końcu Czasów. 

I nieustannie wspominając i świętując czas Jego Narodzenia w stajni, w żłobie, w miasteczku Bet Lehem - Domu Chleba, przygotowujemy nasze serca i domy w oczekiwaniu na Dzieciątko - na Syna Bożego, aby narodził się w nas i pozostał w każdej rodzinie... 

Emmanuel - Bóg jest z nami.

W tym pięknym czasie tęsknoty i nadziei, 7 grudnia, w Drugą Niedzielę Adwentu, zapraszam na spotkania ze mną i z moją książką - "Zwiastunowi z Gór" - do Długosiodła koło Wyszkowa, w Diecezji Łomżyńskiej.

https://parafiadlugosiodlo.pl/#parafia

https://parafiadlugosiodlo.pl/obraz-matki-bozej-nieustajacej-pomocy/

https://parafiadlugosiodlo.pl/swiety-roch/

Przez cały dzień, pod koniec każdej Eucharystii będę dzielić się świadectwem niezwykłych osobistych spotkań ze Świętym Janem Pawłem II Wielkim, które miały miejsce w Rzymie 

i w Castel Gandolfo w sierpniu 1979 roku. Zdarzyło się to podczas Pierwszej Oazy Rzymskiej III-go stopnia - głównym Pomysłodawcą i Gospodarzem był Papież z Polski, zaś my, grupa ponad stu dwudziestu oazowiczów, wylądowaliśmy w Wiecznym Mieście i rozpoczęliśmy nasze Rekolekcje Oazowe zaledwie w dziesięć miesięcy po objęciu Stolicy Piotrowej przez księdza kardynała Karola Wojtyłę, który jako Papież obrał sobie imię Jana Pawła II.

Opowiem krótko o tamtej niezwykłej Oazie - postaram się przybliżyć wartości, jakie czerpaliśmy z tak bliskich spotkań, z każdego słowa i gestu Ojca Świętego.

Po Mszach Świętych zapraszam wszystkich zainteresowanych moim świadectwem do stołu 

z książkami :) Z przyjemnością porozmawiam, odpowiem na pytania, wysłucham chętnych do podzielenia się swoimi przeżyciami :) Będzie także możliwość wpisania dedykacji.

Gorąco wszystkich pozdrawiam, do zobaczenia!                              Joasia Jurkiewicz

Ojciec Święty Jan Paweł II - Watykan, Druga Niedziela Adwentu, 

                                                 rozważanie przed modlitwą Anioł Pański - 7 grudnia 2003

"Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego!" (Łk 3, 40)

Dziś, w Drugą Niedzielę Adwentu rozbrzmiewa z mocą to wezwanie Jana Chrzciciela. Prorockie nawoływanie, którego echo nieustannie powraca na przestrzeni wieków. 

Dociera ono również do nas w tej epoce, w której ludzkość kontynuuje swą wędrówkę przez dzieje. Wskazuje drogę do przebycia ludziom trzeciego tysiąclecia szukającym równowagi 

i pokoju.

Cała Liturgia Adwentu nawiązuje do słów Poprzednika wzywając nas, abyśmy wyszli na spotkanie Chrystusowi, który przychodzi, aby nas zbawić.

Przygotujmy się na to wspomnienie Jego Narodzin w Betlejem przed ponad dwoma tysiącami lat. Odnówmy naszą wiarę w Jego przyjście w chwale na końcu czasów.

Uczmy się zarazem rozpoznawać Jego obecność wśród nas - On naprawdę nas nawiedza, również w osobach, które spotykamy i w codziennych wydarzeniach.

Naszym wzorem i Przewodnikiem na tej Adwentowej drodze duchowej jest Maryja - błogosławiona o wiele bardziej dlatego, iż uwierzyła w Chrystusa niż zrodziła Go według ciała. W Niej - Niepokalanej - zachowanej od wszelkiego grzechu i pełnej Łaski Bóg znalazł "Dobrą Ziemię", której powierzył nasienie nowej ludzkości.

Dziewica Niepokalana, której święto będziemy obchodzić jutro, niech nam pomaga przygotować drogę Panu w nas samych i w świecie! Amen!

Karol Wojtyła - "Pieśń o Bogu ukrytym - Wybrzeża pełne ciszy", 1944 - fragmenty

Dalekie wybrzeża ciszy zaczynają się tuż za progiem

Nie przefruniesz tamtędy jak ptak.

Musisz stanąć i patrzeć coraz głębiej i głębiej,

aż nie zdołasz już odchylić duszy od dna.

Tam już spojrzeń żadna zieleń nie nasyci,

nie powrócą oczy uwięzione.

Myślałeś, że cię życie ukryje przed tamtym Życiem

w głębiny przechylonym.

Z nurtu tego - to wiedz - że nie ma powrotu.

Objęty tajemniczym pięknem wieczności!

Trwać i trwać. Nie przerywać odlotów

cieniom, tylko trwać

coraz jaśniej i prościej.

Tymczasem wciąż ustępujesz przed Kimś, kto stamtąd nadchodzi

zamykając za sobą cicho drzwi izdebki maleńkiej -

a idąc krok łagodzi

- i tą ciszą trafia najgłębiej.

To Przyjaciel. Ciągle wracasz pamięcią

do tego poranka zimą.

Tyle lat już wierzyłeś, wiedziałeś na pewno,

a jednak nie możesz wyjść z podziwu.

...........................................................................................................

Uwielbiam cię, siano wonne, bo nie znajduję w tobie

dumy dojrzałych kłosów.

Uwielbiam cię, siano wonne, któreś tuliło w sobie

Dziecinę bosą.

Uwielbiam cię, drzewo surowe, bo nie znajduję skargi

w twoich opadłych liściach.

Uwielbiam cię, drzewo surowe, boś kryło Jego barki

w krwawych okiściach.

Uwielbiam cię, blade światło pszennego chleba,

w którym wieczność na chwilę zamieszka,

podpływając do naszego brzegu

tajemną ścieżką.

Aż dotąd doszedł Bóg i zatrzymał się o krok od nicości,

tak blisko naszych oczu.

Zdawało się sercom otwartym, zdawało się sercom prostym,

że zniknął w cieniu kłosów. (...)